عصیانگر انسان طاغی

«عصیانگر» حاصل تاملات اندیشمندی است که بی‌گمان با همه‌ نحله‌های فکری و عقیدتی اروپای پس از جنگ، و دوران‌های پیش از آن، آشنا بوده و در جامعه‌ای می‌زیسته که به طور مستمر تحت تأثیر مکتب‌های گوناگون قرار داشته است. کامو، در این کتاب کم و بیش در همه تجربه‌های ایمانی و عقیدتی اروپاییان، از مسیحیت گرفته تا نیست انگاری، از فاشیسم تا کمونیسم، به پژوهشی ژرف می‌پردازد و تصویری روشن از سیر تاریخی افکار و عقایدی که در طول زمان بر اروپا حاکم بوده است، ترسیم می‌کند. او نشان می‌دهد که چگونه کسانی که از عشق به انسان دم می‌زنند کشتارها را به این دستاویز توجیه می‌کنند، فلسفه را عذر خواه خود قرار می‌دهند و با استناد به آن، برای رسیدن به هر هدفی تا آنجا پیش می‌روند که سرانجام جانیان را مبدل به داوران می‌کنند. کامو می‌گوید که آدمی با افراط در نتیجه‌گیری از منطق عصیان، می‌خواهد زمین را به قلمرویی برای خدایی خود مبدل سازد و اینجاست که فرمانروایی تاریخ آغاز می‌شود و انسان با هم‌ذات شدن با تاریخ، و با وفادار نماندن به عصیان واقعی خویش، خود را وقف انقلاب‌های نیست انگارانه‌ قرن بیستم می‌کند و …