وابی سابی

وابی‌سابی مفهومی در زیبایی‌شناسیِ سنتیِ ژاپنی است؛ جهان‎بینی‌ای بر پایه‌ی اعتقاد به ناپایداری و زودگذریِ جهان و پذیرش نقص‌ها. این نوع تفکرِ زیبایی‌شناختی به‌عنوان یک نوع زیباییِ «ناپایدار، ناتمام» توصیف می‌شود.
«وابی» به معنای «ستایش و زیبا‌دیدن اندوه، فقر و سادگی»، و «سابی» به معنای «ستایش و زیبادیدن پیری، کهنگی، تنهایی و دلتنگی» است. این دو اصطلاح اغلب در کنار یکدیگر و به‌صورت یک واژه (وابی‌سابی) به کار می‌روند.
تلاش بی‎امانِ ما برای رسیدن به پول، رابطه و موفقیت، اغلب به استرس، اضطراب و افسردگی منجر می‎شود. این‎جاست که وابی‌سابی ما را به کمی تعمل و تفکر دعوت می کند. جوهره و اساس وابی‎سابی در پذیرش نواقصِ جهان است.
وابی‎سابی سه واقعیت ساده را تصدیق می‎کند: هیچ‎چیز دوام نمی‌آورد، هیچ‎چیز تمام نشده است، و هیچ‎چیز کامل نیست.
وابی‎سابی مفهومی که به زودگذربودن زیبایی، تغییرپذیربودن و ناکامل‎بودن طبیعت و ذات دنیای اطراف اشاره می کند. فلسفه‎ی وابی‎سابی به ما می‌گوید که برای لذت‌بردن از زندگی نباید منتظر کامل‎شدن و بی‎نقص‎بودن آن باشیم، چرا که جهان زودگذرتر از آن است که بتوانیم بسیاری از شرایط را دوباره تجربه کنیم.