اتاق ابدی

آن روز صبح انگار یکباره از روح و محبت خالی شدم. نقاب سکوت را برداشته بودم و پشت آن نقاب دیگر هیچ خبری از آن زن صبور و مهربانی که می شناخت نبود. در رفتار و کلام قاطعیتی محض بود و گویی چیزی در من تمام شده بود و به هیچ روی نمی شد دوباره آغازش کرد. هر کار کرد که با من شوخی کند و مرا به آغوش بکشد و حالم را بهتر کند نتوانست. چیزی در من تمام شده بود…