رساله ای درباره حکومت

حداکثر مرزهای قدرت قانون‌گذاران محدود به خیر و صلاح همگانی جامعه است.

هدف نهایی چنین قدرتی چیزی جز مراقبت نیست، و از این رو، هرگز نمی‌تواند

حقی برای نابودی، به اسارت درآوردن و یا، از روی طرح و نقشه، فقیر و

تهی‌دست‌کردن رعایا داشته باشد. الزامات قانون طبیعت در جامعه متوقف

نمی‌شود، بلکه تنها در بسیاری موارد به قوانین انسانی نزدیک و کیفرهای

شناخته شده به آن اضافه می‌شود که مراقبت و نظارت بر آن قوانین را تقویت

کند. از این رو، قانون طبیعت قانونی ابدی برای همه انسان‌ها، قانون‌گذاران و

دیگران است. مقرراتی را که قانون‌گذاران برای اعمال و رفتار دیگران و خود

وضع می‌کنند باید با قانون طبیعت، یعنی با خواست خداوند، هماهنگ باشد. از

آن‌جا که این قانون حکم یک بیانیه را دارد و بنیان و اساس قانون طبیعت حفظ و

مراقبت از نوع بشر است، هر حکم انسانی که علیه آن باشد نمی‌تواند خوب یا

ارزشمند به شمار آید.