این شفا برسد به دست مجروح ترین رویاها

سید علی صالحی، یکی از شاعران معاصر ایران است  افق معرفتی و دلالتی خاص خود را دارد.  اشعار وی سرشار از عاطفه­ ی شاعر در ارتباط با انسان، عشق، زن، امید، ناامیدی، اندوه، شادی، پیری، وارستگی، شعر و شاعری، سوگند و مرگ  است. در اغلب موارد حالت، نگاه و احساس صالحی به این مقوله ها، از نوع خاصی است که با نگاه و برخورد عاطفی دیگر شاعران فرق دارد او که به نوعی از جریان سازان اصلی شعر گفتار است این گونه می گوید:

تو هم بگو این شفا برسد به دستِ مجروح‌ترین رؤیاها! چقدر خوب است عشق اگر آدمى به سامان‌اش بیاورد بسیار. مردم به دستْخطِ خواناىِ این عشق، شعر مى‌گویند، یعنى شفیعِ رهایى. من در بارشِ این خواب‌ها، بى‌خبر نیستم؛ وحىِ واژه همان وثیقه آزادىِ آدمى است.

زبانِ گفتار، وطن ماست، مادر ماست، ما در اقیانوس زبان گفتار زاده مى‌شویم، در واقع این زبانِ شریف مولود طبیعى‌ترین بستر زیستىِ انسانِ اینجایى است، اما زبان نوشتار همان صنعت کردن با ذهن خلایق است، نوعى کوشش ملانقطى در نوع چینشِ کلماتِ مهندسى شده است.