خانه ای بر بلندی

… باران به شیشه ها هجوم می آورد.باد با شدت می وزید و چارچوب درها و پنجره ها را می لرزاند.چراغ ها ی شهر در پیش چشمش سوسو می زد،اما خانه او غرق در تاریکی و خودش وحشت زده از تنهایی و تاریکی به پنجره بلند رو به شهر پناه آورده بود.برق ناگهان قطع شده بود و او خواسته بود غرورش را زیر پا بگذارد و با تلفن کسی را خبر کند،اما عجب شبی بود!گویی همه آشنایانش،دور از دسترس بودند.شماره خانه هایشان بعد از چند بوق پی در پی سوتی می کشید و کسی جواب نمی داد…
-از متن کتاب