در مسیر خرد

انسان نمی تواند از فلسفه اجتناب کند. فلسفه همواره حضور دارد ؛در گفتارهای به جای مانده از سنت ،در گزاره های محبوب فلسفی ، در عقاید عرفی غالب همچون آن هایی که در تمثیل “رستگاری یافته”، در عقاید سیاسی و بیش از همه و از همان ابتدای تاریخ در اسطوره ها نهفته است.
از فلسفه گریزی نیست. مسئله صرفا این است که آیا فلسفه ای آگاهانه است یا نه ، خیر است یا شر ، آشفته و مبهم است یا واضح و روشن؟
هر کسی هم که فلسفه را رد و انکار کند به طور ناآگاهانه در حال به کار بستن یک فلسفه است.
پس این فلسفه چیست که خودش را تا این حد کلی و همگانی در چنین اشکال عجیبی ظاهر می کند؟
فلسفه به معنای همواره در مسیر بودن است. پرسش های فلسفه اساسی تر از پاسخ هایش هستند و هر پاسخی خود پرسشی تازه است. اما در این مسیر بودن سرنوشت انسان در طی زمان امکان رضایتی ژرف را در خود دارد و در اوقات وجد و شعف ،امکان دستیابی به کمال را. این کمال هرگز در دانشی تدوین پذیر یا در جزمیات و اصول ایمانی وجود ندارد ، بلکه آن را باید در جریان کمال یافتگی تاریخی ذات انسان یافت که در طی آن ،خود هستی هویدا می شود درک این واقعیت در وضعیت بالفعل انسان هدف اصلی مساعی فلسفی است.