سه کتاب

برای شناخت آثار احمد محمود، باید از نخستین مجموعه داستان کوتاه او یعنی «مول» که در سال 1338چاپ شد، آغاز کرد. مجموعه ‏ای که حضور او را در مقام نویسنده‏ ای جستجوگر و قدرتمند اعلام داشت. داستان‏های «مول» و بیشتر داستان‏های مجموعه‏ های «دریا هنوز آرام است»(1339) و «بیهودگی»(1341) سرشار از مشاهدات دقیق دربارۀ کار و زندگی مردم عادی است. درواقع می‏توان گفت گسترۀ قصه های او سرزمین عطش‏ناک جنوب و زندگانی ساده اما پررنج مردم آن دیار است. این داستان‏ها غالبا کوتاه هستند و گفتگوی درونی در آنها غلبه دارد و با ایجاز نوشته شده ‏اند که واقعیت‏های اجتماعی را بیان می‏کنند، به ویژه شرح زندگی مردم فرودست جامعه را که رنج می‏برند، کار می‏کنند و پناهگاهی ندارند، با این همه چرخ زندگی اجتماعی را صبورانه پیش می‏برند. بی‏ شک لقب داستان‏سرای جنوب ایران بیشتر برازندۀ احمد محمود است که بدون گرایش به فوت و فنّ داستانی مدرنیسم، واقعیت خشن زندگانی مردم جنوب ایران را در افق تاریخی نشان می‏دهد.