سه گانه ی دو قلوها 3 ، دروغ سوم

نقد و بررسی کتاب دروغ سوم ‌کتاب‌های زیادی درباره‌ی جنگ جهانی دوم نوشته شده‌اند. در میان این کتاب ها همه جور داستانی پبدا می‌شود اما این کتاب با همه کتاب‌های دیگر متفاوت است. این کتاب داستان دو پسر دوقلو در مواجهه با جنگ است که به زیبایی هر چه بیشتر بیان شده است. درباره‌ی کتاب دروغ سوم اثر آگوتا کریستوف کتاب دروغ سوم، سومین جلد از سه‌گانه‌ی دوقلوها اثر آگوتا کریستف است. این کتاب در سال 1991 منتشر شد. و مانند دو جلد اول این سه‌گانه بسیار پرطرفدار بود. انتشارات مروارید، ناشر تخصصی این سه‌گانه درباره‌ی این کتاب تنها یک جمله می‌نویسد: «بله زندگی هایی هست که از غمگین ترین کتاب ها هم غم انگیزترند.» و همین یک جمله برای ادامه‌ی خوانش این کتاب کافی است. ‌درباره‌ی آگوتا کریستوف نویسنده‌ی کتاب دروغ سوم اصغر نوری مترجم تخصصی آثار آگوتا کریستوف درباره‌ی او می‌نویسد: «آگوتا کریستف 30 اکتبر 1935 در مجارستان به دنیا آمد. خواندن را خیلی زود، وقتی چهار سال داشت آموخت و از چهارده سالگی شعرهایی به زبان مادری‌اش سرود. در سال 1956 به همراه شوهرش از مجارستان له شده زیر بار دیکتاتوری کمونیسم فرار کرد و به سوئیس پناهنده شد و شهر نوشاتل، واقع در بخش فرانسوی زبان این کشور را برای زندگی برگزید. کریستوف از سال 1970 نوشتن به زبان فرانسه را آغاز کرد. اولین آثار او نمایشنامه‌های کوتاهی بودند که توسط گروه‌های آماتوری شهر نوشاتل به روی صحنه می‌رفتند و بعضی‌شان هم در رادیو اجرا شدند. این نمایشنامه‌ها، در واقع بخشی از تمرین زبان فرانسه بود. توی یک کارخانه کار می‌کردم، به صحبت‌های همکارهایم گوش می‌دادم و بعد سعی می‌کردم در دیالوگ‌های نمایشنامه‌هایم از آنها استفاده کنم.» آگوتا کریستوف به عنوان نویسنده‌ای تاثیرگذار در ادبیات سوئیس شناخته می‌شود. او برای مجموعه آثارش موفق به دریافت جایزه معتبر شیلر از کشور ش شد. کریستوف از سال 1970 به طور جدی نوشتن به زبان فرانسه را آغاز کرد و چند نمایشنامه ابزورد منتشر کرد. در همان سال‌ها نمایشنامه‌های او را گروه‌های محلی اجرا کردند و در سال 1998 نمایشنامه‌های او در قالب یک اثر با عنوان «زمان‌های خاکستری» منتشر شد. آگوتا کریستوف داستان‌های کوتاهش را با عنوان مجموعه «فرقی نمی‌کند» در سال 2005 منتشر کرد که در واقع بازنویسی شعرهای مجارستانی‌اش بود. این نویسنده تا دهه نود میلادی ناشناخته بود و پس از انتشار آثارش به زبان‌های آلمانی، انگلیسی، روسی و ژاپنی به شهرت جهانی رسید. کریستوف برای نگارش اثر دفتر بزرگ با نام اصلی Le grand cahier موفق یه دریافت جایزه بهترین کتاب اروپا شد. این نویسنده به‌دنبال علاقه‌اش به نوشتن در سال 2004 اتوبیوگرافی خودش را با نام «بی‌سواد» منتشر کرد که نظر مثبت علاقه‌مندان به آثار این نویسنده را به خود جلب کرد. ترجمه‌ی کتاب دروغ سوم به فارسی انتشارات مروارید کتاب دروغ سوم را با ترجمه‌ی اصغر نوری‌ عرضه کرده و در اختیار علاقه‌مندان قرارداده است. اصغر نوری نویسنده، نمایشنامه‌نویس و مترجم جوان ایرانی متولد 20 مرداد سال 1355 است. حوزه‌ی تخصصی و مورد علاقه‌ی این نویسنده، تئاتر است و جالب است بدانید که او دستی هم در کارگردانی تئاتر و نمایش دارد. اصغر نوری تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته‌ی زبان و ادبیات فرانسه آغاز کرد و برای کارشناسی ارشد به تحصیل در رشته‌ی کارگردانی تئاتر پرداخت. او بعد از فارغ التحصیلی، کار ترجمه را آغاز کرد. آثاری که نوری ترجمه کرده است از نویسندگان نسل نوی فرانسوی مانند آگوتا کریستف و پاتریک مودیانو است. شایان ذکر است اصغر نوری زمانی که مشغول ترجمه‌ی آثار آگوتا کریستوف بود به دیدار این نویسنده در سوئیس رفت. گفت‌وگوی آن دو که حدود سه ساعت زمان برد در انتهای کتاب دفتر بزرگ (جلد اول از مجموعه‌ی سه‌گانه دوقلوها) آورده شده است. همچنین همراه با این گفت‌وگو، عکس‌های کودکی و خانوادگی کریستوف نیز در صفحات پایانی کتاب منتشر شده است. کتاب دروغ سوم در دسته‌ی داستان‌های فرانسوی قرار دارد. کتاب دروغ سوم مناسب برای گروه سنی بزرگسال است. تعداد صفحات نسخه‌ی چاپی کتاب 164 صفحه است که با مطالعه‌ی روزانه 20 دقیقه می‌توانید این کتاب را در 8 روز بخوانید. کتاب دروغ سوم حجم اندکی دارد و برای افرادی که وقت کافی برای خواندن کتاب‌های طولانی را ندارند و قصد دارند کتابی مختصر با موضوع داستان‌های فرانسوی را بخوانند مفید خواهد بود. ‌در بخشی از کتاب دروغ سوم می‌خوانیم من در شهر کوچک کودکی ام توی زندان هستم. یک زندان واقعی نیست، یک سلول است توی ساختمان پلیس، ساختمانی که خانه ای است مثل خانه های دیگر شهر، خانه ای با یک طبقه. سلول من شاید زمانی محل شستن لباس بوده است، در و پنجره اش به حیاط باز می شوند. میله هایی از داخل به پنجره اضافه شده اند که لمس شیشه و شکستن آن را غیرممکن می کنند. توالت، یک گوشه، پشت پرده ای پنهان است. چسبیده به یکی از دیوارها، یک میز هست و چهار صندلی که به زمین پرچ شده اند، چسبیده به دیوارِ روبه رویی چهار تخت هست که می شود خواباندشان. سه تا از تخت ها خوابیده اند. من در سلولم تنها هستم. مجرم کمی توی شهر هست و تا یکی پیدا می شود، فوراً می فرستندش شهر مجاور، به مرکز اداری ناحیه، در بیست کیلومتری اینجا. من یک مجرم نیستم. اگر اینجا هستم، فقط از این روست که مدارکم درست نیستند، ویزای اقامتم دیگر اعتبار ندارد. بدهی هم بالا آورده ام. صبح ها، نگهبانم برایم صبحانه می آورد، شیر، قهوه و نان. کمی قهوه می خورم و می روم دوش می گیرم. نگهبان صبحانه ام را تمام می کند و سلولم را تمیز می کند. در باز می ماند، اگر دلم بخواهد می توانم بروم به حیاط. حیاطی است محصور بین دیوارهای بلندِ پوشیده از پیچک و تاک های وحشی. پشت یکی از این دیوارها، طرف چپ سلولم وقتی بیرون می روی، حیاط سرپوشیده ی یک مدرسه هست. صدای بچه ها را می شنوم که موقع زنگ تفریح می خندند، بازی می کنند، داد می زنند. یادم می آید بچه که بودم، مدرسه همین جا بود، گرچه من هیچ وقت آنجا نرفته ام، اما آن وقت ها زندان جای دیگری بود، این هم یادم می آید چون یک بار آنجا رفته‌ام. یک ساعت در روز، و یک ساعت در شب، توی حیاط راه می روم. این عادت را از بچگی دارم، از پنج سالگی ام، همان سالی که مجبور شدم راه رفتن را دوباره یاد بگیرم. این کار نگهبانم را عذاب می دهد، چون موقع راه رفتن حرف نمی زنم و هیچ سوالی را نمی شنوم. چشم ها دوخته به زمین و دست ها گره خورده در پشت، راه می روم، بین دیوارها می گردم. زمین سنگفرش است، اما در شکاف بین سنگ ها علف می روید. حیاط تقریباً مربع است. پانزده قدم طول، سیزده قدم عرض. با فرض اینکه قدم های یک متری بر دارم، مساحت حیاط صد و نود و پنج متر مربع می شود. اما مسلماً قدم های من کوتاه ترند.