فراسوی نیک و بد درآمدی بر فلسفه ی آینده

مروری بر کتاب درآمدی بر فلسفه ی آینده این کتاب در اصل نقدی بر مدرنیسم، علوم و هنرهای مدرن است و حتی سیاست مدرن را نیز از آن مستثنی نمی‌کنیم و در عین حال به آن تضادی اشاره می‌کنیم که کمتر نشانی از مدرنیسم را برخود دارد و بیشتر گونه‌ای دلنشین و تائید کننده است. در نهایت این کتاب مکتب انسانی و دارای مفهوم معنوی و تندرویانه‌تری از گذشته است. برای پرداختن به فیزیولوژی با وجدانی آسوده باید تاکید کرد که اندام های حسی پدیده هایی نیستند که در فلسفه ی آرمان گرایانه مطرح می شوند، زیرا در چنین حالتی نمی توانند علت امری باشند!به این ترتیب حس باوری، دست کم نه اصلی قاطع، بلکه فرضیه ای نظام بخش است. چه شد؟ آیا هستند دیگرانی که حتی می گویند عالم نمود آفریده ی اندام های ماست؟ اگر چنین بود، باید جسم خود را جزیی از این جهان ظاهری و آفریده ی اندام های خود می دانستیم! به نظر من این گفته از اساس باطل است، به فرض اینکه مفهوم علت واجب الوجود از اساس باطل باشد، آیا در نتیجه، جهان نمود، آفریده ی اندام های ما نیست؟ عشق به انسان به خاطر خدا، والاترین و دوردست ترین احساسی است که در میان بشر تا کنون بدان دست یافته اند. اگر وجدان خود را تربیت کنیم در همان حال که ما را می گزد، می بوسد. در عشق حقیقی، روح است که تن را در آغوش می‌گیرد. نیچه در کتابش فراسوی نیک و بد اعلام می‌دارد که باید از دگم گرایی در اندیشه فلسفی دوری کرد. او حقیقت گرایی مطلق افلاطون را زیر سئوال می‌برد و جستجوی خیر و حقیقت مطلق را باطل می‌داند. وی می‌گوید که برای بشر بنیادی‌تر از بررسی حقیقت، جستجوی ارزش آن بوده است و متافیزیسین‌ها همگی به دنبال ارزش گذاری مفاهیم متضاد بوده‌اند. نیچه می‌گوید که باید در تضادهای دوگانه شک کرد. نیز می‌گوید از کجا معلوم که این تضادهای دوگانه اصلا وابسته به هم و یکی نباشند؟ در فلسفه معین ارزشی بیشتر از نامعین دارد همان‌طور که ارزش نمود کمتر از حقیقت است. اگر چه نیچه مطرح می کند که چه بسا این ارزش‌گذاری‌ها اشتباه و ظاهربینانه است، اما از نظر وی نادرستی یک حکم باعث نمی‌شود که آن حکم را رد کنیم. او احکام نادرست را برای زندگی بشری ضروری می‌انگارد و رد کردن آن‌ها را به معنای رد کردن زندگی می‌داند. از نظر او فلسفه فراسوی نیک و بد ضروری‌ است.