کام بک

محیا

که خوب و با حوصله به حرف هایم گوش سپرده بود پس از به پایان رسیدن حرف

هایم دستش را به نشانه ی دلگرمی بر روی شانه ام قرار داد و گفت:

-بهت افتخار می کنم جانا! تو زن فوق العاده ای هستی.

از

اینکه تا این اندازه قوی هستی که واقع بینانه به این جریان نگاه می کنی

لذت می برم و مطمئنم تنها کسی که می تونه رابطتون رو نجات بده خود تویی…

من

همیشه به این جمله مادرم اعتقاد داشتم و دارم جانا. اون، وقت هایی که حس

می کنه دارم کم میارم یه جمله ی قشنگ بهم میگه. میگه باور نکن دخترم!

زن ها همیشه قوی تر از مردها بودن… تو قوی تر از اونی که حتی فکرشو بکنی!

چقدر آرامش و اطمینان پشت تک تک کلماتی که محیا به زبان می آورد نهفته بود.

او راست می گفت!

تجربه بارها و بارها ثابت کرده بود در شرایط بحرانی این زن ها بوده اند که قوی تر از مردها ظاهر شده اند…

دستم را پیش کشیده و دست محیا را به گرمی میان دستانم فشردم و گفتم:

-ازت

ممنونم بابت همه چیز! از اینکه این طور بی منت دوست و همراهم شدی… به

دردهام گوش دادی و روش مرحم گذاشتی! محیا لبخند زنان نگاهم می کرد که

یکباره چند ضربه ی نسبتا محکم به درب خانه خورد. او قبل از من به سرعت از

جا پرید. شال بلندی که از قبل بر روی دسته ی مبل قرارش داده بود را گرفته و

آن را بر روی شانه ی برهنه اش انداخت.

از چشمی درب ورودی نگاهی به بیرون انداخت و در حالی که لبخند بر روی صورتش پهن شده و آن را زیباتر می کرد در را به سرعت باز کرد.

حامی در چارچوب در ظاهر شد.

اخم آلود به صورت محیا خیره ماند و با دیدنش او را یکباره به سمت خود کشید و بازوانش را میان پنجه های قدرتمندش گرفت و گفت:

-هزار بار گفتم گوشیتو سایلنت نکن دختر کوچولو! مگه نمیدونی نگران می شم؟ می دونی چند بار زنگ زدم بهت؟