گزیده اشعار فریدون مشیری

فریدون مشیری مشیرى مى‌کوشد که شعرهایش

را به طبقه وسیع‌ترى از جامعه ما که اکنون حوصله جستجو و کوشش براى گشودن رمزهاى

شعر شاعران تندرو و افراطى را ندارد و هنوز موازینِ پسندش، کم و بیش از شعر سنتى

سرچشمه مى‌گیرد ـ عرضه کند. و در این راه توفیقى یافته که نصیب کمتر شاعرى از

معاصران ما شده است راز این توفیق را در دو سه خصوصیت شعر مشیرى مى‌توان جست که

نخستین آنها زبان نرم و هموار و ساده اوست. شعر او به یکبار خواندن تمام زیبایى‌ها

و رازهاى خود را به خواننده مى‌بخشد. سعدى هم زیبایى‌ها و هنرهاى شعرش را در یک

لحظه به خواننده عرضه مى‌دارد… به نظر من مشیرى به سعدى نزدیک است و این قلمرو

پسند خواننده است. مضامین شعرش حوادثى است که براى همه کس ممکن است روى دهد اما

همه کس نتواند آن را شاعرانه بیان کند و این کار توفیقى است بزرگ براى او. از:

دکتر محمدرضا شفیعى کدکنى (م. سرشک) نقل از مجله سخن شماره 2 توضیحات گزیده ای از

اشعار فریدون مشیری سحر با من درآمیزد که برخیز. نسیم گل به سر ریزد که برخیز.

زرافشان، دختر زیباى خورشید سرودى خوش برانگیزد که برخیز در آغاز کتاب گزیده از

اشعار فریدون مشیری می خوانیم: فهرست مقدمه 7 اظهارنظرهایى از نویسندگان و شعرا :

قسمتى از نامه شهریار به مشیرى 11 محمدرضا شفیعى کدکنى 12 دکتر سیروس آموزگار 13

س. ح. الهامى 15 بهار را باور کن : آخرین جرعه این جام کوچ 19 24 چتر وحشت 27 از

خدا صدا نمى‌رسد 30 سفر در شب 35 اى بازگشته 38 اى همیشه خوب 42 خوشه اشک 44 سوقات

یاد 47 کدام غبار؟ 51 بهترین بهترین من 53 ستوه 57 چراغى در افق 59 جادوى بى‌اثر

60 غبار آبى 62 بهت 64 تشنه طوفان : دریا 69 آواره 71 برگ‌هاى سپید دفتر من 73

تشنه 75 گنجینه 77 کابوس 80 آسمان 82 گناه دریا : آتش پنهان 87 شباهنگ 89 گل خشکیده

91 پرستو 93 اى امید ناامیدى‌هاى من 95 سرگذشتِ گلِ غم 97 آسمان کبود 99 دروازه

طلایى 101 آفتاب‌پرست 103 اسیر 106 پرستش 108 سکوت 111 بازگشت 113 براى آخرین رنج

115 شراب 117 غروب 118 ابر و کوچه : در ایوان کوچک ما 121 جام اگر بشکست…؟ 124 باغ

127 اشک زهره 129 خورشید جاودانى 131 بابا، لالا نکن 133 صفیر 136 ناقوس نیلوفر

138 ستاره کور 140 پرواز با خورشید 142 زهر شیرین 145 خوش به خال غنچه‌هاى نیمه‌باز

147 دشت 149 پرنیان سرد 151 سرو 153 خار 158 غریو 160 دریاب مرا، دریا 161 کوچه

163 پند 166 جادوى سکوت 169 ابر 171 از دیار آشتى : بگو به آن‌که، دل از بار غم

گران دارد 177 شاید محال نیست 180 خورشید یک غزل 181 از چشمه تا دشت 183 شجاع 185

غریق 186 دوستى 188 ارغوان 191 آه باران : یلدا 197 آفاق پریشانى 199 برگ و باد

200 تنهاتر از همیشه 202 چراغ چشم تو 204 انسان باشیم 206 شب‌هاى کارون 209 پیوند

دست‌ها 213 از خاموشى : شکسته 219 ساقى 221 هنوز، همیشه، هرگز 233 همواره تویى 225

یک گل بهار نیست 227 راز 232 راه 233 در زلال شب 235 پس از غروب 236 هفت‌خوان 239

مقدمه سال 1376 فریدون مشیرى شاعر برجسته معاصر و از سرآمدان شعر نو امروز ایران

به سال 1305 در تهران چشم به جهان گشود. دوره ابتدایى و متوسطه را در مشهد و تهران

به انجام رسانید و مدتى نیز در رشته ادبیات فارسى در دانشگاه تهران ادامه تحصیل

داد. سپس در وزارت پست و تلگراف و تلفن مشغول کار شد.آثار او از هجده سالگى به طور

پراکنده در مطبوعات انتشار یافت و با اقبال فراوان روبرو گردد تاکنون از اشعار او

کتاب‌هاى «تشنه توفان» سال 1334، «گناه دریا» سال 1335، «نایافته» به سال 1336،

«ابر» سال 1340، «ابر و کوچه» سال 1346، «بهار را باور کن» سال 1347، «از خاموشى»

سال 1356، از «دیار آشتى» سال 1371، «آه باران» سال 1375، منتشر گردیده است. در

سال 1348 نیز مجموعه‌اى از کتاب‌هاى یاد شده به نام «پرواز با خورشید» انتشار یافته

است. منتخبى از نادره گفتارهاى شیخ ابوسعید ابى‌الخیر را نیز به نام «یکسو نگریستن

و یکسان نگریستن» گردآورى و منتشر کرده است فریدون مشیرى به سال 1333 ازدواج کرده

و داراى دختر و پسرى به نام‌هاى بهار و بابک مى‌باشد. قسمتى از نامه‌ى استاد شهریار

فریدون مشیرى «… پیشرفت هنر و نمو قریحه شما نسبت به این مدت ناچیز حقآ مایه اعجاب

و شگفتى است. آنچه نزد شماست، هنر واقعى و از هر تعریف و توصیفى بى‌نیاز است من هم

آنچه مى‌نویسم، اظهارنظر صادقانه‌یى بیش نیست.من وقتى شعر خوبى را مى‌خوانم به

نظرم مى‌آید که کلمات به شکل مرغان زیبا و تیز بالى پر باز کرده، معانى و مفاهیم

را در آغوش مى‌گیرند. از تماشاى این تابلو که هرچه شعر بلندتر باشد، روشنتر و وسیعتر

است، حالتى که گوینده در حین سرودن شعر داشته، در من هم که خواننده آن اثر هستم بیدار

مى‌شود.هرچه این حالت عمیق‌تر و پاک‌تر و زلال‌تر باشد، مقام شعر در نظر من بالاتر

مى‌رود این کیفیت را در آثار شما کاملا درک مى‌کنم.مخصوصآ لفظ، که محل تجلى و در

حکم وسائل مخابرات شعر است و هم اوست که در وهله اول باید از خواننده جلب نظر کند

در آثار شما بسیار محکم و حسابى است…» از مقدمه کتاب «تشنه توفان» از: دکتر

محمدرضا شفیعى کدکنى (م. سرشک) مشیرى مى‌کوشد که شعرهایش را به طبقه وسیع‌ترى از

جامعه ما که اکنون حوصله جستجو و کوشش براى گشودن رمزهاى شعر شاعران تندرو و

افراطى را ندارد و هنوز موازینِ پسندش، کم و بیش از شعر سنتى سرچشمه مى‌گیرد ـ

عرضه کند. و در این راه توفیقى یافته که نصیب کمتر شاعرى از معاصران ما شده راز این

توفیق را در دو سه خصوصیت شعر مشیرى مى‌توان جست که نخستین آنها زبان نرم و هموار

و ساده اوست.شعر او به یکبار خواندن تمام زیبایى‌ها و رازهاى خود را به خواننده مى‌بخشد.

سعدى هم زیبایى‌ها و هنرهاى شعرش را در یک لحظه به خواننده عرضه مى‌دارد… به نظر

من مشیرى به سعدى نزدیک است و این قلمرو پسند خواننده است. مضامین شعرش حوادثى است

که براى همه کس ممکن است روى دهد اما همه کس نتواند آن را شاعرانه بیان کند و این

کار توفیقى است بزرگ است نقل از مجله سخن شماره 2 دوره هجدهم تیرماه 1347