استخوان سوز

بابا و مامان توی هال ایستاده بودند و اکثر لامپ ها خاموش بودند. پایین پله ها که رسیدم، سر چرخاندم و برای آن هایی که بالای راه پله ایستاده بودند، صدایم را بالا بردم.
-آهای اهالی خونه، تو سری خورای بدبختی که یه عمر شنیدین و خرد شدین و دم نزدین. . . من می رم؛ چون نمی تونم توی هوایی که آزادی توش نیست نفس بکشم.
شما بمونین و ببینین که مژده چطور بدون حمایت شماها خوشبخت می شه!
وقتی چرخیدم، احساس کردم پدر و مادرم قوز کرده اند. پاهایم را کوبیدم و بقیه مسیر تا در هال به هیچ کس نگاه نکردم، حتی نگفتم ((خداحافظ)) .