نظم پریشان (ساختارشکنی در غزل حافظ و چند نوشته دیگر در گستره نظریه ادب ی) (مهر ویستا)

زبان‌شناسی تاریخی از قدیمی‌ترین رشته‌های زبان‌شناسی است. در این رشته به چگونگی تغییرات زبانی طی گذر زمان توجه می‌شود. تغییرات زبانی در بعضی از گونه‌های یک زبان به‌قدری شدید است که موجب انشقاق زبانی و به‌وجودآمدن زبان یا گویش جدیدی می‌شود. در فرهنگ توصیفی زبان‌شناسی تاریخی مفاهیم و اصطلاحات رایج مربوط به این تغییرات به دست داده ‌شده است. مخاطبان این فرهنگ محققان، اساتید، دانشجویان و کلیه‌ی کسانی هستند که به این تغییرات، و فرایندهای مرتبط با آن‌ها علاقه‌مند می‌باشند. در بخشی از متن پیش‌گفتار این کتاب می‌خوانید: «جهان همواره در حال تغییر است و هر آنچه در جهان وجود دارد نیز مصون از این تغییر نیست. انسان و زبان مورد استفاده‌ی او نیز همگام با جهان، ناگزیر به تغییر است. تغییرات زبانی فراگیر هستند و در همه‌ی مولفه‌های زبان، از صرف و نحو گرفته تا نظام واجی، واژگان و معناشناسی می‌توان این تغییرات را مشاهده کرد، گرچه سرعت تغییر این اجزا با یکدیگر فرق دارد. معمولا واژگان بیشترین و نظام واجی کمترین سرعت را در تغییر دارند. هزاران سال است که انسان متوجه تغییرات زبانی شده است. این توجه و دل‌مشغولی به تغییر زبانی را در تدوین دستورالعمل‌هایی برای خواندن صحیح متون مذهبی از دوران متقدم می‌توان مشاهده کرد.»