آویزهای دست بند (نفیر)

گزیده ای از کتاب

آردن بسته ی پف کرده را برداشت و با قیچی ای که روی یک فنجان قهوه پاپاراتزی روی میزش بود، بازش کرد.
کارت کوچکی بیرون پرید.
قلب آردن تا گلویش می تپید. دستخط زیبای مادرش، دیگر خط شکسته و رسای جوانی اش نبود. در عوض، دندانه دار، کج و بد خط بود.
کارت را خواند:
آلیس: «هیچ دوست ندارم بروم سراغ دیوانه ها.»
گربه چشایر: «اوه، چاره ای نداری. اینجا همه دیوانه ایم.»
عزیزم، نویسندگی ات چطور پیش می رود؟
به یاد داشته باش، برای یافتن خوشبختی همه باید گاهی کمی دیوانگی کنیم.
امیدوارم این تابستان بتوانی به خانه بیایی. دلم برایت تنگ شده و با تمام قلبم دوستت دارم!
سلامم را به لورنا لورن برسان.
مامان
قلب آردن در جسمش و پس از آن در چشم هایش به تپش افتاد.
با دیدن اشتباه مادرش با خودش گفت، لورنا؟ اوه، مامان. چطور می توانی نام نوه ی خودت را اشتباه بگویی؟
آردن پاکت را برداشت و وارونه کرد. یک جعبه کوچک روی میز سر خورد. آن را باز کرد بالای تشکی مخملی آویز نقره ای کلاه دوزِ دیوانه قرار داشت.
«آلیس در سرزمین عجایب!» آردن لبخند زد. «کتاب مورد علاقه ام!»
آردن آویز را بررسی کرد، کف دستش قرار داد و انگشتانش را روی آن کشید.